In de ergste tijden van het leven, als je van binnen kapot bent, gesloten, afgesloten, ontoegankelijk, is het belangrijk te leren alleen zijn en iets te vinden waar je jezelf kan in uitleven (wat wil ik?) en waar je iets kan uithalen (inspiratie).

Voor de een is het dans, voor de ander schilderen, schrijven, tuinwerk, meditatie, natuurwandeling, enz. Terwijl je daarmee bezig bent, ontluikt en groeit weer de ervaring van je eigen eenheid, rust, harmonie.

Het is dus niet je terugtrekken om te zinken. Veel mensen vrezen, als ze alleen in de stilte zijn, dat dit zal gebeuren. Daarom doen ze alles om die stilte op te vullen met lawaai, met geluid, met praten. Ook als ze samen zijn.

Als je je integendeel begeeft naar een plaats ver weg van de instroom van lawaai, drukte, reclame, opgeblazenheid en andere storende invloeden van buiten, ontstaat en groeit geleidelijk een heel goed gevoel van harmonie, innerlijke rust en stilte, een ervaring van eenvoudigheid. Waar het toe leidt, is spectaculair alhoewel de weg daar naartoe eenvoudig is: je dient het enkel toe te laten. Wat je dan innerlijk beleeft, is moeilijk te beschrijven.

Voor mij is de natuur – meer bepaald het bos – de plaats waar ik dat beleef. Ik hoef er de schreeuw in mezelf niet te gaan uitroepen, uitwenen, uitwoeden. Voor mij zou dat gelijk zijn aan natuurvernieling. Een bos is voor mij dus geen plaats om mijn vuilnisbak uit te storten. Ook al wil ik hiermee niet verwerpen als andere mensen in het bos wel hun lijden uitschreeuwen.

Ik voel mij in het bos het best verzorgd. Ik beleef daar een ervaring van eenheid tussen bos en mezelf, het best verwoord met Ausgeglichenheit1. Dit in tegenstelling met je laten meeslepen met allerlei emoties in alle heftigheid wat me uit mijn verleden niet helemaal vreemd is en soms nog wel eens opduikt, maar meestal minder heftig en minder langdurig omdat ik heb leren herkennen wanneer ze opduiken. Vroeger heb ik gevochten daartegen, me in het werk gestort met na verloop van tijd ten einde krachten, doodop.

Alleen in het bos hoor je het geluid van de stilte in plaats van het door elkaar spreken. En je hoort weer jezelf. Tijdens de wandeling in het bos beleef ik meer harmonie. Het is niet zo simpel om die ervaring te verwoorden. Toch wil ik een poging doen.

De bomen staan daar in hun kracht: getuigen van stilte, rust en stabiliteit. Je kunt je daar openen voor wat kan binnenkomen.

Het bos is geweldig en dwingt respect af.

Je staat dan open voor de schoonheid van de natuur en voelt in je respect voor het natuurlijke van de natuur die daar is zonder ingrijpen van mensen.

Het is dan alsof ik loop op mos: zacht, het doet niet pijn, je loopt gemakkelijk, je voelt je licht. Het leven ziet er dan gemakkelijker uit, niet zo zwaar.

In het bos ben je nooit alleen. Er is altijd leven: een specht tokkelt, een eekhoorn ritselt door het gras, een bosduif vliegt op een miertje, een kevertje, de wind ruist door de bomen en zoveel meer dat zich onverwacht en plots aan je voordoet.

Er vindt dan een uitwisseling plaats. Ik maak me open voor wat wil binnenkomen. Het is eerder dat ik me moet openen. Ik moet het niet, maar ik doe het. Je moet er eigenlijk niets voor doen, het gebeurt gewoon. En je moet er eigenlijk niets voor terugdoen. Het is gratis. Het is de kracht van de stilte die ook in mij is, die het mogelijk maakt dat ik me kan openen.

Ik geef mijn binnenste af en ik krijg volheid terug. De donkerte in mezelf wordt vervangen door licht. Het is kracht krijgen waar ik niets voor moet doen. Ze is helemaal voor niets. Of is het de kracht in mezelf die wakker wordt? Ook!

Ik voel me dan een deel van het bos, één met het bos.

Indien mensen zouden lachen met wat ik geschreven heb, zou ik dat niet erg vinden. Wel als ik niet helemaal duidelijk zou hebben kunnen uitdrukken wat ik bedoel en zoals reeds gezegd, is dat uitdrukken in woorden niet zo simpel. Soms denk ik: mensen, spijtig dat jullie dat niet kunnen voelen. Het is zo waardevol!

Het kan bijdragen aan een wereld waarin minder ‘ambras’ en ruzie zouden zijn. Waar mensen andere mensen waarnemen en accepteren, ook als ze een andere mening hebben dan jezelf. Waar ze beter met elkaar zouden kunnen communiceren. Waar ze inzien dat ze als 2,3,5,10,… , dat ze allemaal één geheel zijn. Waar het samenleven meer in harmonie zou verlopen.

Hieruit blijkt nog maar eens hoe belangrijk en waardevol de natuur is en dat we dat beseffen en erkennen. Dat het noodzakelijk is dat we er met respect mee omgaan: we kunnen er niet zonder. Elk kleinste wezen heeft daarin een plaats, een taak, een opgave.

Sommigen zullen misschien zeggen: ik kan dat niet, dat brengt mij niets. En dan is dat ook zo.

Gilberte Jaschinski

Gilberte Jaschinski genoot in België en Duitsland opleidingen in kinderverzorging en verpleegkunde met vervolmakingscursussen over epilepsie en psychische stoornissen. Zij werkte in de zorgsector in België, Nederland, Oostenrijk en laatstelijk in Duitsland. In Bielefeld was zij geruime tijd tewerkgesteld in een inrichting voor mentaal gehandicapten. Zij heeft steeds een ruime aandacht voor natuurbeleving gehad.