Met velen zoeken we naar een leverancier die ons groene energie beloven en zoals Melle in zijn bespreking van deze documentaire schrijft: we willen graag geloven in het groene sprookje en vooral zoals veel sprookjes eindigen, ze leven nog lang en gelukkig. De documentaire La face cachée des energies vertes, besproken door Ulrich Melle brengt ons met onze voeten op de grond.

Windturbines, zonnepanelen en e-mobiliteit zijn de iconen van de groene energietransitie en van de veelbesproken “Green Deal”. Op elk dak zonnepanelen, het landschap bezaaid met torenhoge windturbines en in elke garage een elektrische wagen – voilà de wereld zal gered zijn van de dreigende klimaatramp. En wat mooi meegenomen is, er zullen miljoenen nieuwe jobs ontstaan in de fabricage, installatie en het onderhoud van de nieuwe groene economie.

Wij willen maar al te graag geloven in dit groene sprookje. Dan hoeven wij niet verder na te denken over zoiets als versobering, een vermindering van ons energie- en grondstoffenverbruik, een beperking van onze mobiliteit, over ‘sufficiëntie’.

Maar wat als zou blijken dat groene energie een begoocheling, een fictie is? Dat zij misschien even schadelijk is voor mens en milieu dan de oude fossiele of nucleaire energie, dat zij dus de extractieve industriële roofbouweconomie gewoon voortzet. En dat niet anders dan voor de fossiele economie natuurvernietiging en uitbuiting de verdoken grondslag vormen van de “Green Deal”.

In de mediatheek van Arte is hierover tot 22 januari een onthutsende Franse documentaire te zien met de titel “La face cachée des energies vertes”. Deze uitgebreide documentaire laat zien dat met de groene energie een even groot grondstoffenvraagstuk verbonden is dan met de fossiele en nucleaire energie. De beelden van de mijnen in China en Chile waar de grondstoffen voor onze schone windturbines, zonnepanelen, en e-auto’s gedolven worden zijn beklijvend, ze verschillen niet van beelden van de oliewinning uit teerzanden in Alberta in Canada. De strategische afhankelijkheid van olieproducerende landen wordt ingeruild voor een beangstigende afhankelijkheid van China voor de zeldzame aardmetalen. Een alle productiefactoren in rekening brengende eco-balans van elektrische voertuigen – ingesloten de kost voor het recyclen – zou kunnen aantonen dat er geen milieuwinst is ten aanzien van voertuigen met de klassieke verbrandingsmotoren.

De conclusie op het einde van de documentaire is duidelijk: groene propere-handen en goed-geweten energie bestaat niet. We kunnen er niet omheen: het probleem is de omvang van het energie- en grondstoffenverbruik zelf. We moeten er creatief over nadenken welke goede samenleving en welk soort welvaart mogelijk zijn met een drastische inkrimping van de doorstroom van energie en grondstoffen door onze economie.

Nog te bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=rpUmfZb4XBI