‘Wie plant, is met de toekomst bezig.’
Het zijn de woorden van Mia Vandijck, uitgesproken in Stadspark De Perre in Peer waar Mia, samen met andere vrijwilligers van Ferm Peer, zich heeft ingezet om een troostplek in te richten op zes verschillende plaatsen in haar gemeente. De Technische Dienst van Stad Peer zorgde voor de inrichting van deze plekken en de plaatselijke afdeling van Ferm gaf elke troostplek een eigen invulling.

Dit project van Ferm is wijdverbreid. Op een half jaar tijd realiseerde de vereniging, voorheen bekend als Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen, 180 troostplekken in Vlaanderen. Een bewijs van de kracht van ons verenigingsleven, maar in de eerste plaats tekenend voor de behoefte aan de verwerking van het collectieve trauma dat corona is. Een belangrijk aspect is de manier waarop mensen afscheid moeten nemen van hun geliefden: vaak via de smartphone, afgesneden van elkaar, met de realisatie dat deze persoon alleen is, zonder een laatste aanraking, een kus, … De eenzame dood is voor velen het ultieme schrikmiddel, een lot dat zovelen nu moeten ondergaan.

De troostplekken bieden een plaats waar we ons verdriet naartoe kunnen dragen, het is een gedeelde plek, we zijn niet alleen. Het is belangrijk te weten dat we deze ervaring delen.
Op zulke tijdstippen keren we vaak naar de natuur. Er is een reden waarom niemand zich een troostplek kan inbeelden in Maasmechelen Village.

Ferm definieert een troostplek als volgt:

• Een link met de natuur, een groen plekje
• Een troostpaneel met een inspirerend gedicht dat ter plaatse wordt opgehangen
• Bloembollen die we samen planten in het najaar

In het voorjaar van 2021 breken de eerste sprieten uit de aarde, de bomen die de percelen omzomen zijn klaar om in blad te schieten. We zien veerkracht in deze weerkerende cyclus. Het reiken en groeien van bladeren en takken in de richting van de zon – dat we aanvoelen als traagheid – is eveneens een uitnodiging tot stilte en introspectie.

Er zijn trauma’s die onderhuids sluipen, waar eigenlijk te weinig aandacht voor is, en waar we als samenleving ooit gegarandeerd de rekening voor gepresenteerd krijgen. Sinds 2014 verdronken er 20.752 vluchtelingen in de Middellandse Zee*. In de Noordzee kwamen de afgelopen 20 jaar 300 bootvluchtelingen aan hun einde**.
Een andere stille ramp is het aantal zelfdodingen in ons land. We hebben het over 27 pogingen per dag.
Dat is een enorm verdriet, dat velen delen, maar waarvoor een collectieve plek voorlopig nog ontbreekt.

Dries Everaerts

*https://www.statista.com/statistics/1082077/deaths-of-migrants-in-the-mediterranean-sea/

**https://www.theguardian.com/uk-news/2020/oct/29/almost-300-asylum-seekers-have-died-trying-to-cross-the-channel-since-1999