Op de rand van het landgoed Amelisweerd, ten oosten van Utrecht, botsen de stadse elementen abrupt op een eeuwenoud en natuurrijk bos, dat bulkt van de biodiversiteit.

Een autostrade die in de jaren tachtig dwars door het natuurgebied is aangelegd zal veertien rijstroken tellen in plaats van de tien die er nu liggen. Dat moet op een traject van ruim twintig kilometer snelweg gebeuren. Met een eenvoudige rekensom betekent dit ruim 59 hectare aan bos waarvan een deel in het oude Amelsweerd-bos en waarbij tussen 350 en 800 bomen worden neergehaald. Het bos zelf staat symbool voor een oude strijd met een bosbezetting tegen de bouw van de autostrade. Een mooi voorbeeld van burgerlijke ongehoorzaamheid en van een groeiend milieubewustzijn uit de jaren tachtig. De strijd werd weliswaar verloren door de natuurliefhebbers en de autostrade werd een feit, maar dit verzet bracht een belangrijke wending. Sindsdien vormt bijna elke bedreigde of gekapte boom een politiek risico.

Het bedreigde bos is het grootste stuk rivierkleibos in Nederland en zeer zeldzaam. De bodem zorgt voor buitengewoon veel biodiversiteit en bomen kunnen er stokoud worden, aldus. Het heeft een bijzondere betekenis voor de Utrechtse stadsbewoners, die er op diverse manieren gebruik van maken. Er is veel protest en de woede is duidelijk te merken in de uitspraak: ‘krijg de asfaltering’ 

De climbers for climate willen door burgerlijke ongehoorzaamheid en een bosbezetting hun waardevolle achtertuin beschermen tegen de kettingzaag. Alles verloopt erg professioneel. Op een (ongekend) bebost terrein worden klimworkshops georganiseerd om met eenvoudige gereedschappen zelfstandig en zo snel mogelijk omhoog kan klimmen. Blijkbaar mag de politie niet ingrijpen zodra een klimmer drie meter hoog in een boom is. Men moet dan andere hulpmiddelen gebruiken en dit behoort niet tot de bevoegdheid van alle agenten. Pas als alle juridische middelen zijn opgebruikt wordt overgegaan tot bosbezetting en het kappen kan dan wel een hele dure grap worden. Acties met invloed op het beleid. Er is wel een kanttekening bij de juridische middelen. Hoewel ook in Nederland de rechtspraak een grotere rol speelt bij het verzet tegen het milieu-en natuurbeleid, maakt een gewijzigd wettelijk kader (2008) het de burgers of natuurorganisaties veel moeilijker om naar de rechter te stappen en zijn er grotere financiële risico’s.

De actievoerders bekijken het in een ander perspectief en maken duidelijk dat klimmen in een boom an sich, helemaal niet gek is en zeker geen extreme handeling. Is een asfaltplan met een prijskaartje van bijna anderhalf miljard euro niet veel extreme. Zeker wanneer we weten dat grotere autostrades en meer wegen meer verkeer betekent. Asfalt is een oplossing uit het verleden, terwijl het klimaatakkoord van Parijs, de stikstof- en de coronacrisis de aanleiding zijn voor andere keuzes. Die nieuwe context wordt niet meegenomen en hetgeen normaal of gewoon was, wordt niet in vraag gesteld. Een dure verbreding van de autostrade, vindt Kloppenborg, een van de initiatiefnemers van de actie is typisch voor welvaartsdenken oude stijl ‘Het concept welvaart is aan herziening toe, het keert immers steeds als een boemerang terug.’

In het bos hangen spandoeken met slogans als  ‘Love Sea Watch, Hate Fascism’ en ‘Tegen de terreur van het normale’ en hierin valt verbolgenheid over het onrecht van het mainstream economisch denken en het kapitalistische systeem te lezen. De actievoerders beseffen dat het een naïeve gedacht is de wereld te kunnen redden. Actieve hoop en optimisme is hun leidraad: ‘je moet ergens beginnen. Je moet doen wat je moet doen. En voor nu is dat in een boom klimmen’.

Voor wie het hele artikel ‘Bomen kappen voor meer asfalt. Een heilloze weg’ van Naïm Derbali (9 juni 2021) wil lezen: www.groene.nl/artikel/bomen-kappen-voor-meer-asfalt-een-heilloze-weg