Waarom ik als ecologist mijn vrouw niet bedrieg

Hans Versteden

Ik leef zoals een marter. In mijn vroegere stallen huist er overigens een paartje waar ik les bij volg. Ze richtten onlangs een tweede verblijf in op onze zolder, maar daar heb ik wijselijk een plokje cement voorgestoken. Marters zijn als maffiabazen, ze houden er drie verblijfplaatsen op na en slapen telkens ergens anders – daarin verschillen we wél, hé. Of ze er overal een andere minnaar of minnares op nahouden? Dat hebben ze me nog niet verklapt. Misschien uit mensenliefde, om me niet op een dwaalspoor te brengen?
Voor de rest delen de marter en ik dezelfde levenswijze. Naast de marter – in het voorjaar mét jongen en daardoor extra bloeddorstig – op tien meter vandaan, huizen onze vier kippen. Het aantal kippen schommelt elk jaar tussen drie en vier. Er wordt er namelijk elk jaar eentje doodgebeten en weer vervangen. Ik heb geen inspraak in de keuze van het slachtoffer. Ik treur altijd. Waarom ontnam zij/hij nu net déze kip? Mocht ik moeten kiezen, dan zou het afhangen van haar eiproductie (ik heb los van de pikorde, een kiporde in m’n kop). Zolang ze met vier zijn, valt dat te bestieren. Hoe komen die kippen aan hun ei-nde? Elk jaar passeert er wel een losgerukte of een losgeslagen hond. Zo verversen honden ongevraagd ons kippenbestand. De marter treurt mee, maar houdt er zich ver van, zoals u weet. Maar u weet nog niet waarom!

Tussendoor,  dieren durven al een eens een voorbeeld te stellen aan mensen. U weet – het leven is eerlijk verdeeld tussen vrouwen en mannen – een kip legt eieren en broedt. Een haan kraait en bevrucht (=dekt). Zo is het ons van kindsbeen af, voorgehouden. Voor ons eigen fatsoen. Wij hebben er eentje die eieren legt (erg artistieke eieren overigens, ze zijn niet glad en ovaal. Nee, ze zijn veelvlakkig als een briljant – misschien doet het leggen wel telkens pijn?). Ze broedt ijverig, tegelijkertijd dekt hij de andere kippen en kraait. En dat allemaal door één en dezelfde kip-haan. Of een wipkip, voor de Hollanders onder ons. Voor wie er soms belang in stelt: kraaien is erg afmattend voor een kip. Broeden doet diezelfde haan echter erg ambitieus en onvermoeibaar. Typisch haantjesgedrag.

Waarom weerhoudt de marter zich ervan onze kippen hun bloed op te zuigen of ze te onthoofden? Uit zelfbehoud!
Zij of hij trekt rond de nesten een denkbeeldige cirkel van wel honderd meter. Al wie binnen dat gebied kraait of kakelt als een lorelei, gaat toch veilig op stok. Op die manier hoopt de marter dat z’n schuilplaatsen verlinkt noch ontdekt worden, hoe begerig de buurhaan of -kip ook moge wezen. U denkt de titel al beet te hebben? We zullen zien.

Heel heel lang geleden, voor het ontstaan van de elektrische fiets, bedroeg mijn actieradius ongeveer 12 km enkel of 452 km² in oppervlakte (Pi x 12 x 12). Op darwinistische wijze, evolueerde uit de fiets de e-bike (25 km/u), dan pas de speedpedelec (max 45 km/u, gemiddeld 35 km/u). Door de e-bike vergrootte mijn actieradius tot 25 km of 1963 km²!! (België meet 30.689km²). Vijf maal meer, u duizelt? Met speedpedelec verdubbelt dat haast tot 3848 km² (Pi x 35 x 35). Vanuit mijn enig huis ligt mijn actieradius voorbij Leuven en Tienen en dubbel zo ver als Aarschot en Diest. De Hagelandse ruit, zeg maar.
Wel, daarbinnen is ieder mens die kakelend of kraaiend al dan niet te bed gaat, veilig voor mij.
Ik heb er dus alle belang bij het Hageland en zijn bewoners (steen-plant-insect-dier-mens; foei voor de opklimmende reeks) te verzorgen om zelf niet verraden te worden.
Hoe? Ik beperk mij tot de categorie ‘de mensen’ om uw tijd niet nog meer te verdoen. Al wat ik – wij zou eerlijker zijn – nodig heb, haal ik van zo dichtbij mogelijk. Als het benzinestation* op 1,5 km van hier sluit, mag ik voor m’n grasmaaier, enkele rit, 7 km ver rijden. Als het supermarktje op 2,5 km sluit mag ik heen, 5 km verder rijden. Als de ijzerwinkel op 2 km dicht gaat (ik pruts nogal wat) 10 km erbij.  Als het voedselteam ermee ophoudt … Als de apotheek … Als de brouwer … de elektrohandel … de huisdokter … het tuincentrum(meke) … de houtzagerij … de velomaker … het café/frituur … Als de bakker z’n deuren sluit moeten wij een auto bijkopen, want zelfs met een speedpedelec rijden wij ons dan onnozel. Daarom zal ik binnen mijn actieradius, de winkelier die mij per abuis tien euro teveel weergeeft niet bedriegen en dat teruggeven. (Desnoods elektronisch, want baar geld wordt afgewezen als een vuile luier 😉 Al de voornoemde winkels moeten blijven bestaan of ook ik ga eraan. Laat de reclammekes maar passeren, laat de madammekes maar flaneren. Alles van dichtbij* steun ik, voor zo-ver (!) mogelijk. Verder ga ik het niet zoeken, ondanks schreeuwerige reclame.
M’n eigen vrouw bedriegen? Daar zou ik alleen mezelf mee, excusez le mot, kloten. Wie weet hoe ver moet ik dan in het holst van de nacht als een marter op jacht, terwijl ze nu gewoon naast me ligt (even getwijfeld of dit in #metoo tijden, politiek correct was). Die van Antwerpen, Luik, Gent of godbetert, Ninove, die zijn niet veilig voor mij.
Helaas kom ik er nooit, tenzij in haar gezelschap. En als ik er kom, de vrouwen kijken allang niet meer naar mij om. Nog een voordeel van m’n toenemende leeftijd. Ik hoef het haantje niet meer uit te hangen. U weet wat dat betekent?
(Komt daar nog de anderhalvemeter-maatschappij bovenop!)

*al wat dichtbij verkocht wordt, komt daarom niet van dichtbij, hé. Da’s een ander paar mouwen. Met alle Chinezen, ook met…